Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011
Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
ΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ SOS
Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».
Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».
Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους. «Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.
Στέκονται και κοιτάζουν. Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».
Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς. «Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».
kathimerini.gr
Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».
Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους. «Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.
Στέκονται και κοιτάζουν. Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».
Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς. «Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».
kathimerini.gr
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ...
Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας δραστηριοποιήται σε πολλούς τομείς, έχοντας σαν στόχο την κάλυψη διαφόρων αναγκών του σχολείου μας, την διαρκή ενημέρωση των γονέων (διοργανώνοντας ημερίδες) για σημαντικά θέματα που αφορούν τα παιδιά και την οικογένεια, τη δημιουργική απασχόληση των μαθητών με διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, την συμμετοχή τους στα κοινά δρώμενα με την έκδοση εφημερίδας κ.α.
Φέτος αποφασίσαμε, έχοντας σαν στόχο την ευαισθητοποίηση μαθητών και γονέων για το περιβάλλον και την ενημέρωσή τους για το σημαντικό ρόλο της ανακύκλωσης, να
Τη Δευτέρα 19/12/2011 και ώρα 19.00 “το δέντρο μας θα πάρει ζωή” και θα δώσει χαρά, αφού τα έσοδα από την παράδοση των ανακυκλώσιμων υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του, θα δωθούν στο σύλλογο “το χαμόγελο του παιδιού”, εκπρόσωπός τους θα παρευρεθεί στην εκδήλωσή μας.
Θα ήταν ιδιαίτερη τιμή για εμάς και τους μαθητές του σχολείου μας, να παραβρεθείτε στην εκδήλωσή μας καθώς πιστεύουμε ότι τέτοιες ενέργειες πρέπει να γίνονται παράδειγμα για όλους. Ιδιαίτερα τώρα που η χώρα μας βρίσκεται σε δυσχερή κατάσταση και χρειάζεται από εμάς να την ενισχύσουμε, με το πνεύμα αλληλεγγύης που μας διακατέχει σαν Έλληνες.
Φέτος αποφασίσαμε, έχοντας σαν στόχο την ευαισθητοποίηση μαθητών και γονέων για το περιβάλλον και την ενημέρωσή τους για το σημαντικό ρόλο της ανακύκλωσης, να
Τη Δευτέρα 19/12/2011 και ώρα 19.00 “το δέντρο μας θα πάρει ζωή” και θα δώσει χαρά, αφού τα έσοδα από την παράδοση των ανακυκλώσιμων υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του, θα δωθούν στο σύλλογο “το χαμόγελο του παιδιού”, εκπρόσωπός τους θα παρευρεθεί στην εκδήλωσή μας.
Θα ήταν ιδιαίτερη τιμή για εμάς και τους μαθητές του σχολείου μας, να παραβρεθείτε στην εκδήλωσή μας καθώς πιστεύουμε ότι τέτοιες ενέργειες πρέπει να γίνονται παράδειγμα για όλους. Ιδιαίτερα τώρα που η χώρα μας βρίσκεται σε δυσχερή κατάσταση και χρειάζεται από εμάς να την ενισχύσουμε, με το πνεύμα αλληλεγγύης που μας διακατέχει σαν Έλληνες.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1985
Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με τηναναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμεαπό το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κοκάλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» . Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε
.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη ναμεγαλώσεις σαν παιδί…Αν όχι… Φτιάξε τα δικά σου εικονικά ταξίδια με λόγια ανθρώπων που σε αγαπούν περα από το χρόνο που γι αυτούς χάνετε..
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με τηναναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμεαπό το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα
Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάγαμε τα κοκάλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» . Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.
Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.
Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε
.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη ναμεγαλώσεις σαν παιδί…Αν όχι… Φτιάξε τα δικά σου εικονικά ταξίδια με λόγια ανθρώπων που σε αγαπούν περα από το χρόνο που γι αυτούς χάνετε..
Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ
Για να μην ξεχνάμε ότι όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν ανάγκη από:
αγάπη, φροντίδα, προστασία και ασφάλεια.
αγάπη, φροντίδα, προστασία και ασφάλεια.
Κάθε μέρα!
«Κάπου ένα παιδί μετράει τα άστρα σε κάποια γειτονιά μετράει ταπαιχνίδια του και σε άλλες (πολλές) μεριές του πλανήτη δεν ξέρει καν να μετράειτις πληγές του. Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν το μέλλον, είναι οι πρωταγωνιστές του αυριανού κόσμου!Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε όλοι εμείς οι μεγάλοι ας συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας και ας είναι η μέρα αυτή μια ευκαιρία για προβληματισμό, γνώση και πρόκληση ώστε να συνεργαστούμε αναλαμβάνοντας μικρές ή μεγάλες πρωτοβουλίες για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά του κόσμου να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα…»
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011
ΔΙΑΛΕΞΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Την Δευτέρα 28 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο χώρο του σχολείου μας διάλεξη από την κλινική ψυχολόγο - παιδοψυχολόγο Κα Νίκη Βασιλείου με θέμα :
‘Αγχώδεις & καταθλιπτικές εκδηλώσεις σε παιδιά και γονείς. Αιτίες και τρόποι θεραπευτικής αντιμετώπισης’.
Στην διάλεξη αυτή, δώθηκε η ευκαιρία στους παρευρισκόμενους γονείς, αφού είχαν μια συνολική παρουσίαση, να εκφράσουν τις σκέψεις και προβληματισμούς τους, να δεχθούν την συμβουλή της Κας Βασιλείου.
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ
Μετά τον σάλο που έχει ξεσπάσει με την δραστηριότητα ενός νοσηρού νου, του παιδεραστή καθηγητή Γυμναστικής Νικόλαου Σειραγάκη στο Ρέθυμνο, κατανοούμε όλοι ότι το ζήτημα της προστασίας των παιδιών είναι ένα φλέγον θέμα που αφορά όλους μας. Ο καθένας μας οφείλει να συνεισφέρει με τον τρόπο που μπορεί και από την θέση που κατέχει, ώστε να αποφευχθούν αντίστοιχα περιστατικά στο μέλλον. Μετά την πρωτοφανή για τα ελληνικά χρονικά (αλλά άκρως σημαντική, θεωρούμε, για το κοινωνικό σύνολο) κοινοποίηση δεδομένων,στοιχείων και φωτογραφικού υλικού από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την Ελληνική Αστυνομία, ευελπιστούμε ότι αντίστοιχες κινήσεις θα πράξει η Ελληνική Αστυνομία στο μέλλον για το σύνολο των περιπτώσεων σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων. Η εγκληματικότητα εναντίον των παιδιών έχει πρόσωπο και απαιτούμε όλοι να γνωρίζουμε.
Έχει αποδειχτεί από μελέτες ψυχολόγων στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρωπαϊκή ένωση, ότι οι παιδόφιλοι παραμένουν επικίνδυνοι ακόμα και μετά την σύλληψη ή καταδίκη και αποφυλάκισή τους, επανερχόμενοι πάντα στον «τόπο του εγκλήματος», στις αθώες παιδικές ψυχές.
Το SecNews προτείνει και είναι σε θέση να συνεισφέρει εθελοντικά τεχνικά εφόσον του ζητηθεί, στην δημιουργία βάσεως δεδομένων με προσωπικά δεδομένα εμπλεκομένων σε σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων (αντίστοιχο του The National Sex Offender Public Website). Με χρήση των δεδομένων αυτών, θα μπορούν οι γονείς μέσω εφαρμογών κινητής τηλεφωνίας( smart phone applications), ιστοσελίδας κατάλληλα προσαρμοσμένης αλλά και geo-location υπηρεσιών να εντοπίζουν ΑΜΕΣΑ και με ευκολία παιδόφιλους που πιθανόν να βλάψουν τα παιδιά της οικογένειας τους.Αντίστοιχες εφαρμογές είναι εξαιρετικά διαδεδομένες στο εξωτερικό και χρησιμοποιούνται από γονείς κατά την επιλογή σχολείου, οικίας κλπ αλλά και από τις κυβερνητικές υπηρεσίες για τον ακριβή προσδιορισμό και παρακολούθηση της δραστηριότητας εμπλεκομένων σε σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον ανηλίκων.
Ίσως κάποια στιγμή πρέπει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων ενός κράτους όπως η Ελλάδα που επιθυμεί να ονομάζεται «ευνομούμενο» και «πολιτισμένο», να ακούσει τις επιταγές του σήμερα και της κοινωνίας ή έστω κάποιοι νομοθέτες/δικαστικοί λειτουργοί να αντιληφθούν ΑΜΕΣΑ την ανάγκη και σημαντικότητα της δημοσιοποίησης των στοιχείων τέτοιων αρρωστημένων μυαλών. Το γράμμα του νόμου και η γραφειοκρατεία πρέπει να σταματήσει, ώστε να πάψει να αποτελεί δικαιολογία και μέσο κάλυψης τέτοιων εγκλημάτων. Σε αντίθετη περίπτωση όλοι είμαστε συνένοχοι, μιας και όλοι φέρουμε ευθύνη και όλοι από κοινού οφείλουμε να λάβουμε μέτρα.
Θεωρούμε ότι με την έξαρση και τις διαστάσεις του φαινομένου δεν είναι μακριά ο καιρός που θα φτάσουμε σε περιπτώσεις αυτοδικίας, κάτι που φυσικά όλοι απεύχομαστε.
Έχει αποδειχτεί από μελέτες ψυχολόγων στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρωπαϊκή ένωση, ότι οι παιδόφιλοι παραμένουν επικίνδυνοι ακόμα και μετά την σύλληψη ή καταδίκη και αποφυλάκισή τους, επανερχόμενοι πάντα στον «τόπο του εγκλήματος», στις αθώες παιδικές ψυχές.
Το SecNews προτείνει και είναι σε θέση να συνεισφέρει εθελοντικά τεχνικά εφόσον του ζητηθεί, στην δημιουργία βάσεως δεδομένων με προσωπικά δεδομένα εμπλεκομένων σε σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων (αντίστοιχο του The National Sex Offender Public Website). Με χρήση των δεδομένων αυτών, θα μπορούν οι γονείς μέσω εφαρμογών κινητής τηλεφωνίας( smart phone applications), ιστοσελίδας κατάλληλα προσαρμοσμένης αλλά και geo-location υπηρεσιών να εντοπίζουν ΑΜΕΣΑ και με ευκολία παιδόφιλους που πιθανόν να βλάψουν τα παιδιά της οικογένειας τους.Αντίστοιχες εφαρμογές είναι εξαιρετικά διαδεδομένες στο εξωτερικό και χρησιμοποιούνται από γονείς κατά την επιλογή σχολείου, οικίας κλπ αλλά και από τις κυβερνητικές υπηρεσίες για τον ακριβή προσδιορισμό και παρακολούθηση της δραστηριότητας εμπλεκομένων σε σεξουαλικές επιθέσεις εναντίον ανηλίκων.
Ίσως κάποια στιγμή πρέπει η Αρχή Προστασίας Δεδομένων ενός κράτους όπως η Ελλάδα που επιθυμεί να ονομάζεται «ευνομούμενο» και «πολιτισμένο», να ακούσει τις επιταγές του σήμερα και της κοινωνίας ή έστω κάποιοι νομοθέτες/δικαστικοί λειτουργοί να αντιληφθούν ΑΜΕΣΑ την ανάγκη και σημαντικότητα της δημοσιοποίησης των στοιχείων τέτοιων αρρωστημένων μυαλών. Το γράμμα του νόμου και η γραφειοκρατεία πρέπει να σταματήσει, ώστε να πάψει να αποτελεί δικαιολογία και μέσο κάλυψης τέτοιων εγκλημάτων. Σε αντίθετη περίπτωση όλοι είμαστε συνένοχοι, μιας και όλοι φέρουμε ευθύνη και όλοι από κοινού οφείλουμε να λάβουμε μέτρα.
Θεωρούμε ότι με την έξαρση και τις διαστάσεις του φαινομένου δεν είναι μακριά ο καιρός που θα φτάσουμε σε περιπτώσεις αυτοδικίας, κάτι που φυσικά όλοι απεύχομαστε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)